Het systeem waarbij de E3D toolchanger de Z-waarde van de 4 tools bepaalt ligt vast in de vooringestelde systeemfiles. Dat betekent dat je per tool een Z-homing papertest doet om te bepalen wat de afwijking per tool is ten opzichte van T0, dat is de meest linker tool.
Eerst moet je dan nog wel vooraf bepalen wat de Z-afwijking is van T0 ten opzichte van de Z-waarde van het wagentje dat de tools oppikt. Dat gebeurt door dat kale wagentje met een schakelaartje onder het wagentje de Z-waarde=0 op het bed te laten homen. Daarna kun je gaan printen met elke tool want die afwijking per tool heb je allemaal gemeten en opgenomen in d econfig file zodat er niets fout gaat met het bed. Dat vind ik allemaal best omslachtig.
Het liefst zou ik elk van de 4 Tools, dus T0 t/m T3 gewoon elke printbeurt XY en Z laten homen, en dan kan je er ook gelijk één uitkiezen om de bed mesh te doen.
Die 4 Z-waardes neem je vervolgens als Z=0 waarde per Tool en klaar. Dat werkt bij de Voron die ik met TAP Z-homing heb draaien geweldig! Wat je ook doet met je bed of met je hotend, gantry enzovoorts. Het maakt niet uit want de nozzle wordt als mechanische Z- homing tip gebruikt.
En als ik toch bezig ben: Waarom niet gelijk een zelfzoekende toolchanger maken?
In plaats van precies te bepalen met passen en meten waar elke tool moet worden opgepikt en weggezet gewoon via een gidssysteem precies richten en wanneer er gewisseld moet worden van tool ook gelijk uitkomen bij de juiste tool. Geen X-Y instellingen gedoe meer. Want als er ook maar iets verandert als gevolg van mechanische stress in het frame of door kleine afwijkingen van de X en Y homing, gaat het oppikken en wegbrengen van tools regelmatig fout.
Het credo lijkt nu nog te zijn: Als de E3D toolchanger het doet, moet je er verder vooral van afblijven. Dat komt mij helemaal niet zo uit omdat ik mijn printers nogal eens van plek verwissel. En dat blijkt niet altijd goed te gaan.
Dus die 2 zaken ga ik uitzoeken en als het kan, ook bouwen!
